Longread ✍️

Dit is de iconische carrière van Daniel Ricciardo

Brian Van Hinthum 10 okt 2024 18:10Donderdag 10 oktober 2024 18:10

Dit is de iconische carrière van Daniel Ricciardo

Daniel Ricciardo zal tijdens de volgende Grand Prix in de Verenigde Staten helaas niet meer op de grid staan nadat de Red Bull-leiding hem aan de kant heeft geschoven. Einde carrière, zo lijkt het dus. Tijd om terug te blikken op de imposante loopbaan van één van de meest charismatische coureurs van deze eeuw.

Ricciardo hoopte na een kortstondige afwezigheid zijn Formule 1-loopbaan bij zijn familie van Red Bull nieuw leven in te blazen nadat hij vorig jaar plotseling de kans kreeg om in te stappen voor het stoeltje van de vertrokken Nyck de Vries. De gedroomde succesvolle comeback werd het echter niet en na de opnieuw tegenvallende resultaten in 2024 is het doek voor de goedlachse Australiër na Singapore definitief gevallen: hij wordt vanaf Austin vervangen door de talentvolle Liam Lawson en kan gaan genieten van zijn welverdiende pensioen. Het werd niet helemaal het afscheid dat de man uit Perth verdiend had na zo'n mooie loopbaan en dus staan we namens GPFans stil bij de toch wel legendarische carrière van de Honey Badger.

Artikel gaat verder onder video

Een talenvolle Australiër

Daniel Joseph Ricciardo werd geboren op 1 juli 1989 in Perth, Australië. Al op jonge leeftijd toonde hij zijn passie voor snelheid en motorsport. Net als veel Formule 1-coureurs begon hij met karten, waar hij al met name op het circuit van Barbagallo Raceway in Wanneroo vanaf zijn negende al snel zijn talent liet zien. Giuseppe "Joe" Ricciardo, zijn vader van Italiaanse afkomst, was ook een fervent autoliefhebber, wat natuurlijk meehielp aan de vroege groei van Daniels liefde voor de sport. Tijdens zijn karttijd was het al snel duidelijk dat hij de potentie had om het ver te schoppen. Hij deed mee aan verschillende kartkampioenschappen in Australië, zoals het Western Australian Formula Ford Championship waar hij indruk maakte met zijn snelheid en race-instinct.

Ricciardo's doorbraak kwam in 2006 toen hij naar Europa verhuisde om deel te nemen aan de Formule Renault 2.0-serie. Nadat hij zesde werd in de Formula Renault 2.0 Italia in 2007, werd hij binnengehaald in het Red Bull Junior-program. In 2008 won hij het West-Europese Formule Renault 2.0-kampioenschap, waarmee hij zich definitief op de radar van de internationale autosport plaatste. Zijn tijd in de Formule 3 werd een volgende grote stap; in 2009 won Ricciardo het Britse Formule 3-kampioenschap, waarin hij heren als Max Chilton en Renger van der Zande versloeg, wat zijn status als één van de meest veelbelovende jonge coureurs alleen maar verder bevestigde.

Eerste voetstappen in de koningsklasse

In 2011 kreeg Ricciardo zijn eerste Formule 1-kansen toen hij door Red Bull werd geplaatst bij het Spaanse team HRT [Hispania Racing Team]. Dit was een opstapje, en hoewel HRT niet beschikte over competitief materiaal, was het een waardevolle ervaring voor de jonge coureur. Hij maakte zijn debuut tijdens de Britse Grand Prix op Silverstone en nam het stuur over van de tegenvallende Narain Karthikeyan uit India voor de rest van het seizoen. Hoewel de resultaten tegenvielen door het gebrek aan snelheid van de HRT-bolide, kreeg Ricciardo de kans om kennis te maken met de sport op het hoogste niveau.

Zijn prestaties bij HRT waren genoeg om de aandacht te trekken van het zusterteam van Red Bull, dat destijds nog als Toro Rosso door het leven ging, waar hij in 2012 een volledig seizoen kreeg om zijn kunsten te tonen aan de buitenwereld. Bij Toro Rosso, een team dat altijd bekend stond om het ontwikkelen van jong talent, kon Ricciardo laten zien waartoe hij echt in staat was. In zijn eerste volledige seizoen streed hij regelmatig mee in de middenmoot en liet hij zijn indrukwekkende kwalificatietalent zien. Hoewel podiumplaatsen uitbleven, waren zijn resultaten voldoende om hem op de radar te houden van Red Bull Racing, waar hij mogelijk een zitje bij een topteam kon gaan bemachtigen.

Rijzende ster bij Red Bull

2014 zou het keerpunt worden in Ricciardo's carrière toen hij zijn gedroomde overstap maakte naar Red Bull Racing als vervanger van zijn landgenoot Mark Webber. In zijn eerste seizoen naast inmiddels viervoudig wereldkampioen Sebastian Vettel werd duidelijk dat Ricciardo veel meer was dan alleen een opvulling voor het team. Terwijl Vettel na het binnenhalen van zijn vier wereldtitels worstelde met de nieuwe turbo-hybride regels en de ondermaats presterende Renault-motor, bloeide Ricciardo juist op bij zijn nieuwe team. Hij won dat jaar drie races in Canada, zijn eerste zege in de koningsklasse, Hongarije en België. Fernando Alonso noemde hem ondertussen na een intens gevecht in Duitsland "ongelofelijk" en "heel, heel, heel slim en respectvol". Uiteindelijk eindigde hij verrassend als derde in het kampioenschap, ruim voor zijn bafaamde teamgenoot.

Ricciardo's vermogen om op de juiste momenten te presteren en zijn agressieve inhaalacties maakten hem direct populair bij de fans. Hij kreeg de bijnaam 'The Honey Badger', een verwijzing naar het kleine maar felle roofdier dat bekendstaat om zijn moed en doorzettingsvermogen. Dit paste perfect bij Ricciardo's stijl op en naast de baan. Hij was niet alleen een sympathieke en goedlachse coureur, maar ook een vechter die altijd op jacht was naar inhaalacties, ongeacht hoe lastig de situatie was. Een publiekslieveling bleek geboren en het leek in de sterren geschreven dat ook Ricciardo op een dag met de wereldbeker in zijn handen zou staab.

Pieken en dalen bij Red Bull

De daaropvolgende jaren bij Red Bull Racing werden echter een mix van hoogte- en dieptepunten voor Ricciardo. De auto was vaak goed genoeg om mee te doen om podiums, maar de dominantie van Mercedes in het hybridetijdperk maakte het moeilijk om constant voor overwinningen te vechten. Toch toonde Ricciardo zijn klasse door in de seizoenen 2015, 2016 en 2017 regelmatig op het podium te staan en races te winnen, zoals zijn beroemde zege in Maleisië in 2016 en zijn meesterlijke overwinning in Bakoe in 2017.

Middenin het seizoen van 2016 kreeg Ricciardo een nieuwe teamgenoot: de jonge Max Verstappen. Het bleek een bijzondere ommekeer in zijn loopbaan te worden. Terwijl de relatie tussen de twee coureurs aanvankelijk goed leek, ontstond er al snel een interne rivaliteit. De piepjonge Verstappen werd door Red Bull gezien als het toekomstige gezicht van het team, iets dat voor steeds meer frustraties bij de meer ervaren Ricciardo begon te zorgen. Dat bereikte uiteindelijk zijn kookpunt in 2018, het seizoen waar hij nog wel races won in China en Monaco – waar hij ondanks motorproblemen op meesterlijke wijze de zege naar zich toe trok – maar waarin het ook steeds meer duidelijk werd dat hij het moeilijker vond om zijn plek binnen het team te behouden. De spanningen bereikten een hoogtepunt in de Grand Prix van Azerbeidzjan, waar Ricciardo en Verstappen met elkaar in botsing kwamen tijdens een intens gevecht om positie, wat resulteerde in een dubbel uitval voor Red Bull. Hoewel het incident als een raceongeluk werd afgedaan, was het een signaal dat de dynamiek binnen het team verschoof in het voordeel van Verstappen.

Plotselinge overstap naar Renault

Voor het seizoen van 2019 verraste Ricciardo de Formule 1-wereld door zijn vertrek bij Red Bull aan te kondigen en een contract te tekenen bij Renault. De stap werd gezien als een gedurfde gok. Red Bull was nog altijd een gevestigd topteam, terwijl Renault een team in opbouw was. Ricciardo gaf aan dat hij een nieuwe uitdaging zocht en geloofde dat Renault, in het verleden natuurlijk goed voor vele mooie successen, het potentieel had om in de komende jaren een topteam te worden. Het eerste seizoen bij Renault verliep echter stroef. De Franse fabrikant kampte met betrouwbaarheidsproblemen en de auto was niet competitief genoeg om mee te doen in de subtop. Ricciardo's beste resultaat in 2019 was een vierde plaats tijdens de Grand Prix van Italië, maar over het algemeen had hij grote moeite om mee te doen om de plekken die punten opleverden.

Het door corona geteisterde seizoen van 2020 bracht een ommekeer. Ricciardo en Renault maakten stappen vooruit en in de tweede helft van het seizoen wist hij twee podiumplaatsen te veroveren – tijdens de Eifel Grand Prix en de Grand Prix van Emilia Romagna. Deze prestaties lieten dat Ricciardo nog steeds een van de beste coureurs op de grid was. Zijn optimisme en toewijding aan het team werden beloond, maar tegen het einde van het seizoen kondigde hij plotsklaps opnieuw een vertrek aan.

Miskleun McLaren

Voor 2021 tekende Ricciardo een contract bij McLaren, een team dat op dat moment in opkomst was en een sterke line-up had met het Britse talent Lando Norris. De verwachtingen waren hoog, vooral na de progressie die McLaren de jaren ervoor had geboekt. Echter, Ricciardo had moeite om zich aan te passen aan de McLaren MCL35M. De auto had een andere rijstijl nodig dan Ricciardo gewend was, en gedurende het seizoen werd hij vaak overschaduwd door zijn jongere teamgenoot Norris.

Toch beleefde Ricciardo tijdens de Italiaanse Grand Prix van 2021 misschien wel hét hoogtepunt uit zijn carrière. In een chaotische race, waarbij Verstappen en Lewis Hamilton elkaar uitschakelden, wist Ricciardo de leiding te pakken en de race te winnen voor teamgenoot Norris. Het was McLaren's eerste overwinning sinds 2012, en het betekende veel voor zowel Ricciardo als het team. Zijn iconische "shoey" keerde terug op het podium, tot groot plezier van de fans en het team. Het smaakte naar meer, maar het seizoen 2022 bleek echter moeilijker dan verwacht. McLaren had het lastig om de concurrentie bij te benen en Ricciardo’s vorm bleef wisselvallig. Aan het einde van het seizoen werd aangekondigd dat Ricciardo en McLaren hun samenwerking zouden beëindigen, een besluit dat voor beide partijen pijnlijk was.

Comeback Red Bull en einde oefening

In 2023 keerde Ricciardo terug naar Red Bull, zij het in de rol van reserverijder voor marketingdoeleinden. Hij gebruikte dit jaar om zijn passie voor de sport terug te vinden en werkte nauw samen met het team achter de schermen. In de tweede helft van het seizoen kreeg hij echter plotsklaps de kans om terug te keren op de grid bij AlphaTauri, nadat de tegenvallende De Vries werd vervangen. Zijn comeback bij AlphaTauri leek een nieuwe start, maar tijdens de Grand Prix van Nederland liep Ricciardo een blessure aan zijn hand op na een crash in de training, waardoor hij meerdere races moest missen. Ondanks deze tegenslag toonde Ricciardo opnieuw zijn veerkracht en vastberadenheid om terug te keren naar het hoogste niveau.

Hij werd vervangen door Lawson, die indruk wist te maken op de hele wereld. Vervolgens keerde Ricciardo echter terug en liet men al vrij snel weten dat hij de kans kreeg om ook in 2024 nog zijn gedroomde comeback naar Red Bull te realiseren, iets dat vanaf het begin van zijn comeback al het plan was geweest. In 2024 was het echter wederom armoe troef met de man uit Perth. Vrijwel het hele jaar liep de voormalig topcoureur achter de feiten aan en werd hij constant door teamgenoot Yuki Tsunoda verslagen. De Red Bull-leiding, waar men steeds ongeduldiger werd met de talentvolle Lawson op de reservebank, zag zich uiteindelijk genoodzaakt om een harde beslissing te maken en door te schakelen richting het talent in plaats van de sympathieke routinier. De Grand Prix van Singapore, waar Ricciardo achttiende werd maar wél nog een troostprijs met de snelste raceronde pakte, zal naar alle waarschijnlijkheid zijn laatste race uit zijn iconische loopbaan zijn geweest.