Max Verstappen leek tijdens de F1 Grand Prix van Emilia-Romagna op jacht te gaan naar een redelijk comfortabele overwinning. In de slotfase reed Lando Norris echter plotseling het gat dicht. De McLaren-coureur legt uit hoe dat kwam.
Verstappen maakte een lastige vrijdag mee op Imola en het leek alsof de McLarens en de Ferrari's eindelijk de overhand hadden op de Red Bulls. De Limburger reageerde echter door pole position te pakken op de zaterdag. Hij maakte tijdens de race op zondag een prima start mee en breidde een voorsprong uit van bijna 8 seconden op de mediums. Ook de pitstop naar de harde band verliep soepel. Norris kon echter meer pushen op de harde compound en maakte het nog lastig voor Verstappen. Uiteindelijk was het gat slechts 0,725 seconden. Dat plotseling meer kunnen pushen kwam echter niet vanzelf naar Norris toe. De Brit moest zelf uitvogelen hoe hij zijn papaya-kleurige bolide moest aanpassen om 'm harder te laten lopen dan de Red Bull.
"Ik was langzaam op de mediums vergeleken met Max en niet comfortabel op de harde band toen ik daar direct mee naar buiten kwam," begon Norris tijdens de persconferentie in Imola waar ook GPFans aanwezig was. "Dus ik vraag al gauw [via de boardradio]: 'Waar struggle ik?'. En zij hadden zoiets van: 'Oh, ze pushen gewoon meer dan jij'. Maar ik vroeg het omdat ik voor mijn gevoel langzaam ging en niet meer dan dat kon pushen. Zodra ik begon te pushen voelde ik overstuur, dan weer onderstuur en dan blokkeerde ik. De banden zaten gewoon niet in een goede window. En volgens mij is het wel duidelijk, aangezien Max hetzelfde zegt, dat zodra ze niet in de juiste window zitten, dan kan je gewoon niet pushen. Je hebt niet het vertrouwen met de auto. Ik moet het dus maar zo goed mogelijk zien te managen. Wanneer ik zeg dat ik aan het pushen ben, betekent het niet dat je op 110 procent zit. Pushen kan ook bij 90 procent. Je pusht gewoon tot de limiet van waartoe je tot in staat bent."
Norris wist echter een oplossing te vinden. "Ik veranderde in feite al mijn knopjes op het stuur om te proberen de achterbanden te helpen en de voorbanden te 'doden', omdat ik gewoon teveel [grip] aan de voorkant had op dat moment," vervolgde de 24-jarige uit Bristol. "Misschien vijf à tien ronden later begon het naar me toe te komen. Dus het maken van al die veranderingen en het aanpassen van het differentieel en de rembalans en allemaal van dat soort dingen zorgden ervoor dat ik de banden weer in een goede window kon krijgen. Vanaf dat moment had ik genoeg vertrouwen om te pushen en zodra ik kon pushen ging alles steeds meer de juiste kant op.