Fernando Alonso

Biografie van Fernando Alonso

Fernando Alonso is een coureur die zich in zijn carrière laat leiden door passie en liefde voor de motorsport. De Spanjaard is inmiddels 42 jaar oud, maar wil van ophouden nog niets weten. De wereldkampioen van 2005 en 2006 is er twee seizoenen tussenuit geweest, maar keerde in 2021 gewoon weer terug in de paddock. De Spanjaard heeft sindsdien laten zien dat het heilige vuur nog altijd aanwezig is.

Een wereldkampioen in de maak

Fernando Alonso werd geboren op 29 juli 1981 in Oviedo als de zoon van een arbeidersgezin. Zijn vader wilde heel graag zijn hobby delen met zijn kinderen en besloot daarom een go-kart te bouwen voor zijn dochter Lorena. Zij bleek echter niet geïnteresseerd te zijn in karten, maar zoon Fernando was dat des te meer. De Spanjaard was pas 3 jaar oud toen hij voor het eerst in een kart stapte en bleek al snel een groot talent te zijn. Op 5-jarige leeftijd ontving hij dan ook zijn officiële kart-rijbewijs. Zijn familie had echter niet genoeg financiële middelen, waardoor ze geen regenbanden konden veroorloven. Hierdoor moest Alonso noodgedwongen gewend raken aan het rijden in natte omstandigheden met droogweerbanden, iets wat hem later in zijn carrière enorm zou helpen.

Toen Alonso 7 jaar oud was, won hij zijn allereerste race. In 1988 én 1989 won hij het juniorkampioenschap van Asturias en Galicia, een gebied in Spanje. Hij kreeg vervolgens de kans om naar een andere klasse over te stappen, wat het kostenplaatje voor zijn familie flink deed stijgen. Niet lang daarna werd Alonso ontdekt door Genís Marcó, een importeur van go-karts, die ervoor zorgde dat de jonge coureur sponsoren kreeg. Hierdoor kon hij de overstap maken naar de Europese series. Van 1993 tot en met 1995 won Alonso tot drie keer toe het Spaanse juniorkampioenschap, waardoor hij automatisch door mocht naar de wereldkampioenschappen. Hier werd hij uiteindelijk vijfde. In een poging om extra geld te verdienen, werkte Alonso ondertussen als monteur voor jongere kart-coureurs.

De overstap naar een autoracen

In 1999 maakte de 17-jarige Alonso zijn officiële autosport-debuut tijdens de Euro Open van Nissan, waarbij hij uitkwam voor Campos Motorsport. Uiteindelijk won hij dit kampioenschap in de laatste race van het seizoen, nadat hij zes overwinningen en negen pole positions op zijn naam had geschreven. In 2000 mocht hij de overstap maken naar het International Formula 3000 Championship (tegenwoordig het FIA Formule 2), waar hij uitkwam met Team Astromega. Hij eindigde uiteindelijk als vierde in het eindklassement na de seizoensafsluiter op Spa-Francorchamps gewonnen te hebben.

Het begin van een prachtige Formule 1-carrière

In 1999 mocht Alonso voor het eerst plaatsnemen in een Formule 1-bolide. Dit deed hij tijdens een test op het Circuito de Jerez in Spanje. In het jaar 2000 werd Alonso aangesteld als de test- en reservecoureur van het team van Minardi, hetzelfde team waar hij een jaar later fulltime voor zou gaan rijden. De jonge Alonso reed echter in een niet-competitieve bolide, waardoor hij nog niet echt de kans kreeg om zichzelf te bewijzen. Zijn beste finish was een tiende plek tijdens de Grand Prix van Duitsland. Hij behaalde dat seizoen geen enkel punt, waardoor hij het jaar afsloot op de 23ste plek in het klassement.

De overstap naar Renault

Aan het einde van 2001 vertrok Alonso bij Minardi en voegde hij zich als testcoureur bij het team van Renault. Dit op dringend advies van zijn manager, Flavio Briatore, die deze stap als de uitgelezen kans zag om hem te laten wennen bij het team en zich voor te bereiden op zijn toekomst. In 2003 werd hij beloond met een vaste plek bij het team van Renault, waar hij vanaf de start enorm succesvol was. Tijdens de Grand Prix van Maleisië, zijn tweede race bij het team, behaalde Alonso zijn eerste pole position en verbrak hij het record van jongste polesitter op dat moment. Later in het seizoen wist hij ook nog het record van jongste racewinnaar te verbreken, toen hij tijdens de Grand Prix van Hongarije als eerste over de streep kwam. Uiteindelijk werd hij met 55 punten zesde in het wereldkampioenschap.

In 2004 mocht Alonso wederom uitkomen voor het team van Renault, al lukte het hem niet om nog een overwinning op zijn naam te schrijven. Uiteindelijk sloot hij het seizoen af op een vierde plek in het wereldkampioenschap, mede dankzij zijn vier podiumplekken.

Jongste wereldkampioen

Alonso deed goede zaken bij Renault en mocht ook in 2005 aanblijven als hun vaste coureur. Er ontstond een spannende kampioenschapsstrijd tussen Kimi Räikkönen (McLaren) en Fernando Alonso. Uiteindelijk was het Alonso die aan het langste eind trok. Met maar liefst zeven overwinningen, veertien podiumplekken, zes pole positions en 133 punten mocht de Spanjaard zichzelf de jongste wereldkampioen uit de Formule 1 noemen. Daarnaast was hij ook de enige coureur die het wereldkampioenschap had gewonnen met het team van Renault.

In 2006 ging Alonso onverbiddelijk door bij Renault en was hij de gedoodverfde favoriet voor de wereldtitel. Zijn grootste concurrent was Ferrari-coureur Michael Schumacher, maar die bleek niet opgewassen te zijn tegen de Spanjaard. Alonso wist zes van de eerste negen races te winnen en finishte de overige drie races op de tweede plek, waardoor hij maar liefst 84 van de 90 beschikbare punten verzameld had. In een poging om Alonso te vertragen, besloot de FIA een ban te plaatsen op de Tuned Mass Demper van Renault. Al snel bleek dat dit het gewenste effect had, want Schumacher en Alonso stonden één race voor het einde van het seizoen gelijk. Uiteindelijk won Alonso de Grand Prix van Japan, terwijl Schumacher een DNF noteerde. Hierdoor ging de Spanjaard er met zijn tweede wereldkampioenschap vandoor.

Geheime deal met McLaren

Alonso was achter de schermen echter ook met hele andere dingen bezig in Japan, het strijdtoneel van de laatste Grand Prix van het seizoen. Hij had namelijk in het geheim afgesproken met Ron Dennis, de toenmalig teameigenaar van McLaren, om te praten over een eventuele overstap. Uiteindelijk kwamen ze tot een overeenkomst voor maar liefst drie seizoenen en kondigde Alonso zijn vertrek bij Renault aan.

In 2007 begon zijn nieuwe avontuur bij McLaren, met teamgenoot Lewis Hamilton en Ferrari-coureur Kimi Räikkönen als grootste concurrenten. De drie waren gedurende het seizoen ontzettend aan elkaar gewaagd, maar uiteindelijk was het Räikkönen die aan het langste eind trok en het wereldkampioenschap binnensleepte. Hamilton en Alonso sloten het seizoen met precies evenveel punten af, maar uiteindelijk was het Hamilton die er met de tweede plek in het klassement vandoor ging.

Alonso had in eerste instantie een deal gesloten waarmee hij tot en met 2009 verzekerd was van een plek bij McLaren. Het boterde daar echter niet zo lekker met zijn teamgenoot. De twee coureurs waren regelmatig betrokken bij schandalen, zoals bijvoorbeeld het elkaar ophouden in de kwalificatie in Hongarije en de spionage-acties van het team. Dit zorgde voor de nodige spanningen binnen het team en uiteindelijk besloten beide partijen dan ook dat het beter zou zijn als ze uit elkaar gingen. De voorwaarde was echter wel dat Alonso niet mocht overstappen naar één van de teams die door McLaren als directe concurrent werd gezien. Uiteindelijk besloot de tweevoudig wereldkampioen in 2008 terug te keren op zijn oude nest en een tweede poging te doen bij Renault wat in 2007 een flinke dip had meegemaakt..

Terugkeer bij Renault en overstap naar Ferrari

Alonso kende vervolgens een lastige eerste seizoenshelft bij Renault, mede dankzij een flink gebrek aan vermogen. In de tweede seizoenshelft ging het echter een stuk beter en wist Alonso veel punten binnen te harken. Hierdoor eindigde hij op de vijfde plek in het kampioenschap. Alonso had weliswaar aanbiedingen van Red Bull Racing en Honda op tafel liggen, maar besloot toch om voor twee jaar bij te tekenen bij Renault. Hij viel terug naar de negende plek in het wereldkampioenschap.

Halverwege 2009 had Alonso een contract getekend bij het team van Ferrari, waardoor hij in 2011 de overstap kon gaan maken naar de Italiaanse renstal. Dit werd echter een jaar vervroegd, nadat bleek dat Renault onderzocht zou worden voor racefixing. De Spanjaard deed direct uitstekende zaken bij de Scuderia en wist maar liefst vijf races te winnen. Hij begon de laatste race met een voorsprong van 8 punten op Sebastian Vettel en leek dan ook af te stevenen op het wereldkampioenschap. Alonso kwam in Abu Dhabi echter vast te zitten achter de Renault van Vitaly Petrov, nadat Ferrari een strategische fout had gemaakt, waardoor hij het kampioenschap uiteindelijk verloor aan Red Bull-coureur Sebastian Vettel.

De resultaten in 2011 waren erg wisselvallig. De bolide was conservatief gebouwd en miste redelijk wat grip tijdens de kwalificatie. Toch wist Alonso er meer uit te halen en tien podiumplekken te verzamelen, inclusief een overwinning op Silverstone. Uiteindelijk sloot hij het jaar af op de vierde plek. In 2012 deed Alonso erg goede zaken en dankzij drie overwinningen was hij een sterke kandidaat voor de wereldtitel. Uiteindelijk was het echter toch weer Sebastian Vettel die er met de titel vandoor ging, terwijl Alonso op de tweede plek bleef steken. In 2013 en 2014 had Alonso wederom niet de bolide die hij nodig had om het wereldkampioenschap op zijn naam te schrijven. In 2013 eindigde hij wederom op de tweede plek, terwijl hij in 2014 terugviel naar de zesde plek in het klassement.

Terugkeer bij McLaren

Alonso had in 2011 nog een contract getekend waarmee hij tot 2016 verzekerd was van een plekje bij Ferrari. In 2014 ging het achter de schermen echter flink mis bij Ferrari. Alonso had meermaals meningsverschillen met Ferrari-teambaas Marco Mattiacci en besloot het team te verlaten en weer terug te keren bij McLaren. Hij tekende een contract voor maar liefst drie jaar, zonder optie om deze eerder open te breken. Het eerste seizoen terug bij McLaren was erg lastig. Tijdens de testdagen voorafgaand aan het seizoen liep hij een flinke hersenschudding op, waardoor hij de eerste race in Australië moest laten schieten. De rest van het seizoen was een flinke teleurstelling voor de Spanjaard, daar zijn Honda-motor niet voor genoeg vermogen en snelheid zorgde. Uiteindelijk wist hij in 2015 slechts twee keer punten te scoren, waardoor hij genoegen moest nemen met een zeventiende plek in het klassement.

Het daaropvolgende jaar was wederom een teleurstelling voor Alonso, al leek het team uit Woking wel een stap in de goede richting gezet te hebben. Tijdens de Australische Grand Prix raakte Alonso betrokken bij een crash met Esteban Gutiérrez, waarna hij de Grand Prix van Bahrein moest overslaan. Uiteindelijk sloot Alonso het seizoen van 2016 af op de tiende plek in het kampioenschap. In 2017 ging het helaas weer bergafwaarts voor de Spanjaard. Hij wist namelijk maar 17 punten te verzamelen, waarna hij vijftiende werd in het klassement. Toch besloot Alonso om een nieuw contract te tekenen. Hij wist teamgenoot Stoffel Vandoorne iedere race te verslaan in de kwalificatie en deed dus zeker goede zaken. Toch was hij zichtbaar geïrriteerd door de manier waarop het team bepaalde dingen aanpakte. McLaren was namelijk vroegtijdig gestopt met de ontwikkeling van de 2018-bolide, zodat ze zich konden focussen op 2019. De Spanjaard besloot zijn Formule 1-carrière dan ook te beëindigen.

Uitstapjes naar andere klassen

Alonso zat tijdens zijn pensioen niet stil. In 2019 deed hij namelijk voor de tweede keer in zijn carrière mee aan de Indianapolis 500, al lukte het hem niet om zich voor de daadwerkelijke race te kwalificeren. In 2020 keerde hij terug in Indianapolis, ditmaal lukte het hem wel om zich te kwalificeren, maar moest hij genoegen nemen met een 21ste plek. In datzelfde jaar deed hij mee aan de Dakar Rally, waar hij uitkwam voor het team van Toyota. Hij finishte dit evenement uiteindelijk op de dertiende plek, met een tweede plek als beste resultaat tijdens een etappe.

Toekomst bij Alpine

De Spanjaard kon overduidelijk nog geen afscheid nemen van de koningsklasse en had herhaaldelijk aangegeven dat hij een eventuele terugkeer niet uitsloot. Uiteindelijk maakte Alonso in 2020 bekend dat hij in 2021 terug zou gaan keren bij zijn oude werkgever Renault, als teamgenoot van Esteban Ocon bij Alpine.

In 2021 scoorde Alonso 81 punten en stond hij in Qatar op het podium. Dit leverde hem de tiende plaats op in het wereldkampioenschap. Een prima terugkeer voor de Spanjaard, die ook teamgenoot Ocon qua puntentotaal voor wist te blijven. In 2022 draaide de rollen om. Hoewel Alonso nog steeds een redelijk goed seizoen verreed, presteerde Ocon net iets beter. Alpine ging ervanuit dat het ook in 2023 nog een beroep zou kunnen doen om Alonso, maar kwam van een koude kermis thuis. Alonso kondigde vlak voor de zomerstop in 2022 namelijk aan dat hij de plek van Sebastian Vettel bij Aston Martin in zou gaan nemen. Samen met Lance Stroll aan zijn zijde hoopte hij daar voor een positieve verandering te kunnen gaan zorgen.

Alonso bij Aston Martin

Bij Aston Martin leek Alonso meteen wat teweeg te hebben gebracht. Het team had in de winterstop zulke grote stappen gezet, dat de Spanjaard kon strijden met Mercedes, Ferrari en McLaren om podiumplekken en punten. Alonso verzamelde acht podiumplekken in 2023 en kwam met 206 punten op de vierde plek in het kampioenschap terecht. De vraag is of de Spanjaard met Aston Martin deze vorm door kan trekken tijdens het seizoen van 2024.

Wat verdient Fernando Alonso?

Naar verluidt verdient Alonso bij Aston Martin 22 miljoen euro per seizoen. Daarbovenop krijgt hij ook nog de nodige bonussen en sponsordeals.
 
Alonso heeft al een lange carrière achter de rug en heeft zodoende door de jaren heen veel geld verdiend. Het vermogen van Alonso wordt anno 2023 geschat op een bedrag van ruim 238 miljoen euro.